پرچم دوران هخامنشی به احتمال زیاد عقابی با بال های گشوده با قرص خورشیدی در پشت سر عقاب بوده است و در زمان اشکانیان پرچمی استفاده می شد که به خورشید مزین بوده است. منبع عمده ما از نشانه های اشراف دوره ساسانی و درفش های روزگار ساسانی، کتاب شاهنامه و منابع اسلامی می باشد. هکچنین تعداد هجده مُهر مربوط به دوره ساسانی که در اطراف دریاچه خوارزم پیدا شده است و سنگ نوشته های ساسانی و پاره ای اشارات موجود در منابع رومی آگاهی هایی در این زمینه به ما می دهند. در سده های آغازین پس از اسلام رنگ سیاه رنگ خلفای عباسی و پیروان و طرفداران آنها بوده و رنگ های سبز و سفید نیز رنگ مورد علاقه در پرچم های مخالفان عباسی مانند، علویان، فاطمیان مصر و شورشیان ایرانی بوده است. از حدود قرن 9 هجری (پانزده میلادی) نشان شیر و خورشید نشان محبوبی در پرچم های ایران بوده است. این نشان در دوره های مختلف و نزد سلسله های شاهی مختلف به صورت های متفاوتی تعبیر شده است. این نشان در ابتدا تنها نماد ستاره بینی بود نه پادشاهیی، ولی بعد ها تعبیری اسلامی- شیعی پیدا نمود.

تعبیرهای ملی گرایانه و سلطنتی از این نشان بعدها در دوران های قاجار و پهلوی به این نشان داده شد. در زمان فتحعلی شاه قاچار شمشیری به دست شیر داده می شود و استفاده از این نشان تا انقلاب 1357 ادامه می کند. نشان شیر و خورشید بعد از انقلاب 1357 با نشان جمهوری ایلامی جایگزین می گردد.