نشان پیکر بالدار که در دیدگاه متداول باستان شناسان و ایران شناسان، نگاره اهورامزدا شناخته می شود، گاه به نماد فروهر هم اطلاق می شود. نماد خورشید بالدار در فرهنگ خاور میانه و در تمدن مصر، سوریه، و آشور تاریخی طولانی دارد و نماد فروهر اقتباسی از آن است. نامیدن این نماد به عنوان نماد فروهر به قرن نوزدهم میلادی بر می گردد و مدرکی دال بر این که این ماد وابسته به دین زرتشتی باشد وجود تدارد. دانشمندان همواره در موورد نماد فروهر اختلاف نظر داشته اند. بسیاری از نوشته های علمی، این نماد را اهورا مزدا می دانند. اما در دین زرتشت، اهورا مزدا انتزاعی است و هیچ تصویری برای او قائل نیستند. تصویر انسانی بالای نماد بالدار، هیچ هویت خاصی ندارد و هیچ مدرکی هم دال بر این که تصویر زرتشت باشده، موجود نیست.
ریشه شناسی
هارلد بیلی، زبان شناسی زبان های ایرانی ریشه این واژه را از ریشه ایرانی var (پوشش، محافظت) و fra (پس راندن) می داند و معنی اصلی اولیه واژه فروهر را «دلاوریِ حفاظت کننده» عنوان می کند. این واژه در زبان اوستایی فرَوَشی، در زبان پارسی باستان فرَوَرتی، و در پارسی میانه (زبان پهلوی) فرَوَهر خوانده می شود. در پارسی میانه شکل ای دیگر این واژه به این صورت کاربرد داشته است.
تاریخچه
نخستین نماد فروهر، احتمالا منشا بین النهرینی داشته که با نماد مصری در آشور باستان درهم آمیخته است. هنر آشوری هم این نماد بالدار را با «حمایت الهی» شاه و مردم مرتبط می داند. این نماد هم با پیکر انسانی، نماد آشور، ایزد آشوریان است و در بسیاری از کنده کاری ها و مُهرها به چشم می خورد.
در ایران تا اوایل قرن بیستم، نماد فروهر تنها یک اثر باستانی به شمار می آمد. در سال های 1920 تا 1930 میلادی، دانشمندی زرتشتی به نام جی.ام.اونوالا در مقاله های خود، فروهر را نماد «فره وشی» یعنی روح نگارنده تعالیم زرتشتی معرفی کرد. با انتشار این مقاله ها، زرتشتیان هندی یا پارسیان از میراث باستانی ایرانی شان آگاهی یافتند و استفاده از پیکر بالدار تخت جمشید، به دلیل اهمیت مذهبی و ملی، به عنوان نماد زرتشت آغاز شد. در سال 1928، دانشمندان اوستاشناس هندی، ایراک تاپوروالا، مقاله ای منتشر کرد، مبنی بر این که پیکر بالدار، اهورامزدا یا فرهوشی نیست، بلکه «خورنه» (فرّ پادشاهی) است. در نخستین ده های قرن بیستم، نگاره فروهر وارد آتشکده ها، زیورآلات و نشان انتشاراتی زرتشتی شد و بعد از قرن ها، اعتقاد باستانی زرتشتی و نماد استانداردی یافت.
هر پاره ای از نگاره ی فروهر یاد آور اهمیت و مسئولیت فروهر در زندگی است:
1. سر: سر فروهر به صورت مردی سالخورده است تا با دیدن آن به یاد بیاوریم که فروهر مانند بزرگان و افراد مسن ما را راهنمایی می کند.
2. دست ها: دست های فروهر به طرف بالاست به خاطر آنکه همیشه به اهورامزدا توجه داشته باشیم.
در دست فروهر حلقه ای وجود دارد که آن را نشانه احترام به عهد و پیمان می دانند.
3. بال ها: بال های فروهر باز است. چون با دیدن بال های باز، ذهن انسان متوجه پرواز و پیشرفت شده و از دیدن این دو بال باز فورا به یاد می آورد که فروهر او را به سوی پیشرفت و سربلندی راهنمایی می کند.
همچنین هر بال خود دارای سه بخش است. که نشانه ی اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک بوده و با دیدن این سه بخش آگاه می شویم که هر گونه پیشرفتی باید از راه درست یعنی به وسیله ی اندیشه و گفتار و کردار نیک انجام شود.
4. دایره میان شکل: دایره خطی است منحنی که از هر نقطه آن شروع کنیم باز به همان نقطه باز خواهیم رسید. منظور از این دایره در میان فروهر، نشان دادن روزگار بی پایان است. به این معنی که هر عمل و کرداری که در زندگی (روی دایره) صورت گیرد نتیجه آن در همین دنیا متوجه انسان است و اثر آن باقی خواهد ماند. (باز به همان نقطه از دایره خواهد رسید). و در جهان دیگر روان از پاداش یا جزای آن را برخوردار خواهد شد.
5. دامن: دامن فروهر از سه قسمت به وجود آمده که نشانه اندیشه و گفتار و کردار بد است. از مشاهده این سه بخش در می یابیم که همواره باید اندیشه و گفتار و کردار بد را به زیر افکنده، پست و زبون سازیم.(همان طور که دامن در زیر قرار دارد)
6. دو رشته آویخته: این دو رشته نشانه ی سپنتمینو (مینوی خوب) و انگره مینو(مینوی بد) است که همیشه ممکن است در اندیشه انسان ضاهر شوند. وظیفه هر زرتشتی این است که خوبی را در اندیشه خود قرار داده و بدی را از آن دور کند (نیک بیندیشد).
:: بازدید از این مطلب : 104
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0